THEATERMIDDAG
THEATERMIDDAG
“Ga je nu ook al lesgeven in het theater Dominique?!”
“Ja!”
Bij de gedachte alleen al gaan mijn ogen stralen. Vanuit mijn hart komt een warmte omhoog die vanzelf een blije glimlach wordt. Mijn hoofd richt zich op, mijn hele lijf gaat aan.
In gedachten zie ik mijn gasten in de foyer genieten van een fijne ontvangst met zelfgebakken lekkers. Proef ik die gonzende sfeer van verwachting en benieuwd-zijn. Hoor ik het geroezemoes wanneer de deuren van de zaal open gaan.
En als ik mijn ogen sluit sta ik op de podiumvloer en zie ik hoe jullie gaan zitten. Ik groet ‘wat tof dat je er bent!’, zwaai naar bekenden die de zaal binnendruppelen en geniet van het geklets om me heen. Ondertussen wiebel ik met mijn tenen, haal bewust even adem (vier tellen in en zes tellen uit werkt nu ook 😉) en voel nog een keer of mijn microfoon goed tegen mijn wang zit.
Dan wordt het stil. De lichten worden gedempt. We kunnen beginnen. Rijen opgetogen, verwachtingsvolle en nieuwsgierige gezichten voor me. Helemaal klaar voor een mooie middag.
“Wacht Dominique… je ziet onze gezichten? In een theaterzaal is het toch donker en is alleen het podium verlicht?”
“Niet in mijn zaal. Daar zijn de lichten net genoeg aan zodat je tussendoor aantekeningen kan maken.”
Want of ik nu een tof verhaal vertel, een mooi gedicht met je deel of je meeneem in een lied waar mijn chillzone blij van wordt; steeds zal ik je vertellen waarom ik ze met je deel, hoe ze verbonden zijn met je autonome zenuwstelsel en wat jij er zelf mee kan. En dat kan handig zijn om op te schrijven.
Lesgeven in het theater. Hoe tof is dat!
Storytelling, poëzie en muziek van mijn eigen autonomy-songlist wissel ik af met stukjes theorie over het autonome zenuwstelsel. Tussendoor geef ik je handige oefeningen en beantwoord ik je vragen.
Lesgeven dus, maar dan in theaterstijl. Wat héb ik er zin in.
Wat een bezieling en wat een geweldige reis! Dank je wel voor deze fijne middag vol inzichten.
Ik herkende veel van wat je vertelde, ik wist alleen niet dat hier het autonome zenuwstelsel achter zat.
Voor mij was het
Een middag met aandacht.
Een middag met verrassing.
Een middag met sprekende beelden.
Een middag met verrassende muziek.
Een middag met heldere voorbeelden.
Een middag met begrijpbare theorie.
Een middag met fijne energie.
En dat alles smakelijk omlijst!
Een middag vol mooie verhalen, fijne muziek en prachtige poëzie.
Ik heb genoten én veel geleerd, de middag vloog voorbij!
Theatermiddag
Een drie uur durende reis door het autonome zenuwstelsel aan de hand van mooie verhalen, toffe muziek en prachtige poëzie. Handige oefeningen, zelfgebakken lekkers en jouw dromen doen de rest: het recept voor een inspirerende theatermiddag.
Praktische info:
Datum: zondag 29 oktober 2023 (reprise)
Tijd: 13.30 – 17.00 uur
Locatie: Posttheater, Arnhem
Ticket: € 30,= incl. Btw
Bereikbaarheid: het theater bevindt zich naast station Arnhem Velperpoort.
Parkeren: beperkt gratis parkeren bij het theater. Parkeergarage Velperpoort op 5 minuten loopafstand.
*) De theatermiddag is in het Nederlands
Zondagmiddag. Ik zit in het zachte pluche van een theaterstoel. Achter mij nog zo’n dertig mensen. Op mijn schoot een script en een notitieboekje, in mijn hand een pen.
Ik kijk even om me heen, kijk nog even naar de prachtige bos bloemen voor me en geef dan een seintje aan Peter, de man van de techniek. Iedereen is er.
De zaaldeuren gaan dicht, de lichten worden gedimd.
“I will not die an unlived live,” klinkt het uit de mond van Dominique. De eerste regel van het gedicht wat de rode draad vormt van deze middag. Ik laat langzaam mijn adem ontsnappen. We zijn begonnen.
De afgelopen weken stonden voor Dominique in het teken van deze middag. En niet alleen voor Dominique; ik mocht meedenken, was testpubliek en hielp met de planning. Het leverde me een nieuwe titel op: agendatijger. Co-creatie in optima forma.
Terug naar het theater. Dominique komt op stoom. We zijn aangekomen bij het nummer “From Now On” uit de Greatest Showman. Eén van mijn persoonlijke all time favorites. Ik heb het al ontelbare keren gehoord, kan het woord voor woord meezingen en het raakt me nog elke keer. Ik voel hoe de zaal meegevoerd wordt op de klanken van Hugh Jackman. Dominique zit naast me. Er rolt een traan over mijn wang.
Ik ben zo allemachtig trots op haar. Ze staat op háár podium. Vertelt haar verhalen, deelt haar expertise en haar liefde voor de schone kunsten. Vandaag komen de storyteller, de teacher en de kunstenaar samen.
De middag vliegt voorbij. Er wordt driftig geschreven in de uitgereikte notitieboekjes, af en toe hoor ik iemand sniffen en er wordt gelachen. Tijdens een pracht van een verhaal over kwetsbaarheid kun je in de zaal een speld horen vallen. Ademloos wordt er geluisterd.
Om half vijf klinkt het laatste nummer door de zaal. Het einde van deze middag nadert. Precies volgens schema ;). Na de laatste tonen stapt Dominique voor de laatste keer terug het podium op. De zaal barst uit in applaus.
She did it. En hoe!