THE MAKING OF

“Dominique, zit je nu in je hoofd… of in je hart?”

Een vraag die me in de jaren dat ik me in spiritualiteit verdiepte meerdere keren per dag werd gesteld. Door mijn leraar. En door mezelf.

Mijn eerlijke antwoord? “Geen idee. Want ik kan in mijn lijf het verschil niet voelen.”

Niet dat ik dat toen aan mezelf toegaf hè. Of hardop zei. Of als vraag in de les naar voren bracht. Ik keek wel uit. Net iets te kwetsbaar. Want in je hart zitten stond gelijk aan liefde en in je hoofd zitten was ego. En dus geen liefde. Volgens mijn leraar dan.

Wat ik wel deed?

Het is stil. Zó stil dat je de stilte bijna kan vastpakken. De zon schijnt door loom bewegende, lichtgroene bladeren en creëert een weldadige schaduw op deze hete zondagmiddag.

Het is zomer 2018 en ik ben met een kunstretraite in Italië. In het dal van Rieti om precies te zijn. Vandaag bezoeken we de Faggio.

Het is oktober 2008. Ik sta in een boekwinkeltje in het centrum van Den Bosch.

‘Dit is het. Dit is wie ik ben.’ Mijn hoofd weet niet wat de twee woorden betekenen, mijn hart wel.

Ik bekijk het boekje in mijn handen. Op de bovenste plank vond ik het, weggestopt tussen twee encyclopedieën over Keltische symboliek. Op de kaft donkergroene Schotse hooglanden met een grijze lucht. In de lucht in gouden letters: ANAM CARA.