THE MAKING OF
AnamCara
Het is oktober 2008. Ik sta in een boekwinkeltje in het centrum van Den Bosch.
‘Dit is het. Dit is wie ik ben.’ Mijn hoofd weet niet wat de twee woorden betekenen, mijn hart wel.
Ik bekijk het boekje in mijn handen. Op de bovenste plank vond ik het, weggestopt tussen twee encyclopedieën over Keltische symboliek. Op de kaft donkergroene Schotse hooglanden met een grijze lucht. In de lucht in gouden letters: ANAM CARA.
Hadewijch
“Dominique, voor jou: de dertiende eeuwse mystica Hadewijch heeft visioenen gehad en daarmee is later een codex gevuld. De codex van Hadewijch.” Ik krijg een kleurenkopie in mijn handen van een bruinleren ingebonden boek. “Jij gaat de eerste tien pagina’s van haar moderne codex vullen. Wat zou ze er nu in schrijven?”
Wat de f*!? Een codex vullen? Doe even normaal. Vullen met wat?! Deze laatste vraag komt nog net over mijn lippen. Mijn leraar haalt zijn schouders op. Geen antwoord. Mijn brein gaat uit.
Mijn weg
Mijn weg gaat hierover: over in ieder moment mens uit één stuk zijn. Over het verbinden van mijn hoofd, hart en handen. Over het luisteren naar wat mijn fysieke systeem nodig heeft. Over het vinden en leven van mijn waarden. Over het steeds weer leven volgens mijn eigen kompas. Ongeacht verwachtingen of wat verstandig lijkt.