BLOGS
Wasstraat
“Waarom moet ik zelf eerst nog door de wasstraat voordat ik Embodiment Coach kan worden?” Aan de andere kant van het scherm zie ik een frons, vierkante kaken en samengeknepen ogen. Het is duidelijk: liever niet.
Hij gaat verder. “Ik bedoel, ik heb al jaren een eigen praktijk in zelfleiderschap. Ik ben een ervaren coach en trainer. Ik ken mezelf. Ik heb alleen de theorie en oefeningen nodig.”
Hoofd of hart?
“Dominique, zit je nu in je hoofd… of in je hart?”
Een vraag die me in de jaren dat ik me in spiritualiteit verdiepte meerdere keren per dag werd gesteld. Door mijn leraar. En door mezelf.
Mijn eerlijke antwoord? “Geen idee. Want ik kan in mijn lijf het verschil niet voelen.”
Niet dat ik dat toen aan mezelf toegaf hè. Of hardop zei. Of als vraag in de les naar voren bracht. Ik keek wel uit. Net iets te kwetsbaar. Want in je hart zitten stond gelijk aan liefde en in je hoofd zitten was ego. En dus geen liefde. Volgens mijn leraar dan.
Wat ik wel deed?
Voelen wat we voelen
‘Voelen wat we voelen’ klinkt simpel. En het is iets dat ons niet altijd even gemakkelijk afgaat.
Wacht eens. Zeg ik nu ‘niet altijd even gemakkelijk’? Misschien klopt ‘best wel lastig’ beter.
In onze highs en lows daadwerkelijk voelen wat we voelen vraagt om een stevige emotionele tolerantiezone (aka chillzone).
Krimpen, krampen, kronkelen
“Mijn hart kromp in elkaar toen mijn werkgever me een ongeduldige snauw gaf. Ik wilde weg (..) en ik bleef zitten.”
“Ik had het gevoel dat ik dubbelklapte toen mijn collega op het laatste moment zei dat ‘ie zijn vrije dag toch niet met mij wilde ruilen. Ik voelde me zo verraden, ik kon niks meer zeggen.”
“Toen het ineens mijn beurt was om te presenteren ging mijn hart als een razende tekeer. En ik kreeg acuut buikpijn.”
Drie emotionele triggermomenten. Drie sessies Embodiment Coaching. Drie verschillende cliënten.
Alledrie hebben ze één ding gemeen…
Zondagmorgen
Zondagmorgen, een zomerse lentedag. Ik zit in mijn tuin. Lila’s, gelen en roze- en paarstinten mengen zich met kleine bloempjes wit. Er klinkt een duif. Dan een merel. Tussendoor het tevreden kirren van mijn babybuurmeisje.
Zoemende bijen, blauwgroene libellen en twee geelwitte vlinders zijn druk met doen. Ik niet. Ik heb een lege agenda vandaag.
Heilige Huisjes
Het is voorjaar 1988 en jaar twee van mijn commerciële studie.
Onze gastdocent kijkt vrolijk de collegezaal in. Strak in het pak, donkere net-iets-langer-dan-hoort krullen en zo’n serieuze zwarte bril op. Hij heeft vandaag besloten tegen wat heilige marketinghuisjes aan te schoppen.
Vergelijkeritus
“Vergelijken is killing.“ Een boze frons. Samengeknepen lippen. Donkere ogen.
Ze baalt ervan. Het haalt haar uit haar flow. Reden voor haar om te bellen voor ondernemerscoaching.
Ze gaat verder. “Ik weet wat er gezegd wordt: ‘Dan moet je besluiten een andere gedachte te denken’ of ‘Dan moet je jezelf een compliment geven, hardop zeggen waar je goed in bent’.” Ze fronst opnieuw. “Ik wéét het allemaal maar het helpt niet.”
Reguleren
Regelmatig krijg ik de vraag: “Dat reguleren van het autonome zenuwstelsel waar jij over schrijft Dominique, is dat hetzelfde als het kalmeren ervan?”
Dit is wat ik dan antwoord: “Ja… en nee.”
Misselijk
“Wat kan ik voor je doen?”
“Nou…” Ze gaat extra rechtop zitten en kijkt me met heldere ogen aan. Enthousiast en leergierig, na tien jaar is deze oud-studente nog niets veranderd.
Kortgeleden was ze te gast bij mijn theatermiddag over het autonome zenuwstelsel. Vandaag maakt ze gebruik van haar gratis theatercall.
“… Misschien is het te groot voor een theatercall maar ik dacht, ik vraag het je toch.“