Kopvoeter

Terug

“Is werken met je autonome zenuwstelsel iets anders dan het creëren van een goede mindset?”

Wat een toffe vraag! Ze is mindsetcoach en geïnteresseerd in de opleiding tot Embodiment Coach.

“Jazeker. Waar we met onze mindset vooral mentaal bezig zijn, werken we via het autonome zenuwstelsel met het hele systeem van een cliënt. Niet alleen met het denken. Ook de emoties, de fysieke sensaties én het handelen nemen we hierin mee. De hele mens dus. En dat is tof want daarmee komt je client niet alleen stevig in zijn chillzone te zitten, maar wordt ‘ie daarmee ook nog eens een mens uit één stuk.”

Ik denk aan de jaren dat ik als kopvoeter door het leven ging en geen mens uit één stuk was. Zo’n kopvoeter die we als klein kind tekenen, ik zie het voor me. Jarenlang was ik een bovengemiddeld slim hoofd met daar beneden ergens twee voeten en niets ertussen. Althans, niet dat ik voelde.

Ik vertel het aan de coach die tegenover me zit. “En dat kwam ook wel goed uit. Als kind leerde ik over volhouden, discipline en overeind blijven bij tegenkracht. Ik ontdekte dat ‘kaken op elkaar’ en ‘geen krimp geven’ me ver brachten. En ik was er ook goed in: alles op wilskracht met dat sterke hoofd en gewoon doorlopen met die voeten. Het bracht me als volwassene succes en een goede baan.”

Ik ben even stil. “Wist je dat wilskracht vooral een mentale kracht is?” Ze schudt van nee. Ik ga verder.

“En het had een groot nadeel. Als kopvoeter was ik geen mens uit één stuk. Van buiten zag het er stevig en capabel uit maar van binnen was het leeg en wankel. Het grote nadeel aan deze strategie was ook dat ik totaal niet in de gaten had wanneer ik mezelf uitputte. Mijn emoties duwde ik weg. Mijn batterij laadde ik niet op. Resultaat: twee burn outs. Ik was inmiddels de veertig voorbij. Dit móest anders. Maar hoe dan?

Met alles wat ik de afgelopen twintig jaar onderzocht had over lichaam en geest, over mindfullness en een juiste mindset, over persoonlijk leiderschap en hoe-leef-ik-mijn-beste-leven zag ik iets essentieels over het hoofd. Maar wat dan?

‘Hoe dan’ en ‘wat dan’ zijn misschien wel de twee meest gestelde vragen wanneer we voor een grote verandering staan. Voor het antwoord op míjn ‘hoe dan’ en ‘wat dan’ moet ik denken aan een zonnige zondagmiddag in het voorjaar van 2020.

Ik was aan het herstellen van corona en mijn tweede burn out en liep mijn dagelijkse rondje bos. Mijn mobiel ging. Het was mijn opdrachtgever. Hij zei: “Morgen is er een belangrijke vergadering en ik vind het nodig dat je er bij bent.”

(..)

“Je bent er dus morgen?” Mijn mond ging open om braaf “ja natuurlijk” te zeggen… en er kwam geen geluid uit. Want mijn lijf schreeuwde ‘Nee!’.

Nog niet eerder had ik dit zo duidelijk gevoeld.

Aan de andere kant van de lijn ging het verder: “Ik heb je nodig, Dominique. Het is bovendien ook goed voor jou om hier weer eens heen te komen. Denk er maar even over na dan hoor ik het wel van je.”

En in dat moment wist ik het. ‘Denk er maar even over na.’ Dat was nou precies waardoor ik -voor de tweede keer-  in deze ellende terecht was gekomen. Omdat ik, als kopvoeter, alleen maar ‘nadacht over wat ik deed’. En geen gehoor gaf aan wat ik voelde.”

Ik stop even en kijk haar aan. “Herken je dat bij je cliënten? Dat ze liever nadenken dan voelen?” Ze trekt een scheef gezicht en knikt.

Ik pak de draad weer op. “Dit was echt zo’n eureka-moment: voelde ik nu iets? Ja! Ik voelde me misselijk worden. Ik voelde dat ik het benauwd krijg. Ik voelde dat mijn hele lijf strak stond en mijn buik zeer deed.

En toen wist ik: als ik nu ‘ja’ zeg, gaat het helemaal fout. Als ik nu ‘ja’ zeg, dan word ik NIET beter. Dit besef was er als donderslag bij heldere hemel. En voor het eerst in mijn leven hoorde ik mezelf zeggen: “Ik hoef niet na te denken, het antwoord is nee. Ik ben er niet.”

Ik stop even en glimlach. “Dit is wat ik een kantelmoment noem. Zo’n moment dat je erna totaal anders bent en doet dan ervoor. Én het bracht weer nieuwe vragen. Waarom lukt het me nu wel gehoor te geven aan mijn gevoel? Wat is hier nu precies gebeurd?

Ik ging op onderzoek uit en las over het autonome zenuwstelsel. Het bleek de biologische link tussen mijn denken en mijn voelen. ‘Hoe tof is dat’, ik hoor het mezelf nog denken, ‘we zijn gewoon fysiek bedraad om ons denken en voelen te verbinden!’ Sterker nog: dit autonome systeem is een fysieke link die ik kan leren reguleren en versterken. Zo praktisch. Zo dichtbij. En alles wat ik eerder leerde en teachte past er naadloos in. Bingo!”

Ik zwijg even. Kijk uit het raam. Voel weer de blijdschap van dit ene kantelmoment, nu drie jaar geleden. Vanzelf komt er een glimlach omhoog. En ik vertel verder.

“Vanaf dat ene moment in het bos gaat mijn weg hierover: over mens uit één stuk zijn. Over het verbinden van mijn hoofd, mijn hart en mijn handen. In alles wat ik besluit en doe en zeg. Vóór die ene zondagmiddag in 2020 bleek dat deze verbinding er -nog steeds- niet was (…) Ondanks twintig jaar aan zelfreflectie, meditatie en mindsetwerk hè.

Nu snap ik dat die verbinding er ook niet kón zijn. Ik hád inderdaad steeds iets over het hoofd gezien: mijn autonome zenuwstelsel. Die missing link tussen mijn hoofd en mijn lichaam. Tussen mijn denken en mijn voelen. Tussen mijn weten en mijn doen.

Deze missing link leren reguleren bleek de enige manier om uit mijn burn out te komen. Sterker nog, de enige manier om van overleven naar leven te komen en in het leven te stappen dat ik wilde leiden: Autonoom. Onafhankelijk. Lévend. En ik begreep dat dit een ander soort leiderschap van mij ging vragen. Ik heb het Autonoom Leiderschap genoemd: persoonlijk leiderschap vanuit mijn autonome zenuwstelsel.

Vanaf dit moment veranderde er van alles, dus ook in mijn werk. Het werken met mijn eigen autonome zenuwstelsel ging ik combineren met alles wat ik al teachte over mindfulness, persoonlijk leiderschap en lichaamswerk: ik creëerde een nieuwe opleiding. Een tweejarige opleiding tot Embodiment Coach.”

Ik ben stil. Voel even hoe blij ik hiermee ben. En vertel verder.

“Hiermee bied ik iedere coach de mogelijkheid cliënten te leren wat ik mijzelf geleerd heb: om als embodied mens, als mens uit één stuk te leven en vandaaruit stevige stappen te zetten. Want alleen vanuit embodiment maken we krachtige, heldere én gezonde keuzes. Omdat we ons hoofd, ons gevoel en ons lijf hierin meenemen. En ja, alleen dan voelen we ons van binnen net zo krachtig als we van buiten laten zien.”

Ik kijk haar aan en grinnik even. “Dit was een wat langer antwoord op een korte vraag.”

Ze lacht terug. “Niet erg. Werken met het autonome zenuwstelsel is inderdaad wel even meer dan een goede mindset creëren. Wanneer was ook alweer het eerste lesblok?”

“4 en 5 september.”

Ze checkt haar agenda en knikt. “Ik ga het doen. Ik ben erbij.”

Ben jij een coach en ben jij er ook aan toe om je werkwijze te verdiepen met het werken met het autonome zenuwstelsel? Plan dan een online kennismaking in. Dan beantwoord ik je vragen en kijk ik met je mee in hoeverre de opleiding Embodiment Coaching aansluit bij jouw werkwijze en werkveld.