De kracht van je eigen ritme

In mijn vorige blog schreef ik over zelfzorg als belangrijke pijler van Autonoom Leiderschap. Als reactie vertelde een lezer me hoe lastig ze het soms vindt om tijdens haar werk voor zichzelf te zorgen. “In mijn vrije tijd zorg ik goed voor mezelf, maar op het werk is dat gewoon wég. Dan vergeet ik te eten, drink ik te weinig en ga ik maar door.”

Bij doorvragen blijkt dat ze dit tijdens haar studie van haar studiementor leerde: eerst de geplande hoofdstukken afwerken, daarna mocht ze van zichzelf iets leuks gaan doen. “Toen werkte het, maar ik lijk er niet meer vanaf te komen. Wanneer ik nu stop met iets wat nog niet klaar is krijg ik het op mijn zenuwen. Dus werk ik maar door tot het af is. Terwijl ik eigenlijk heel moe ben.”

Haar verhaal doet me denken aan toen ik als klein meisje net had leren lezen.

Een wereld ging voor mij open. Er was niets fijners dan met een dik boek weg te kruipen in de hoek van de bank. Zodra ik klaar was met mijn huiswerk en mijn taakjes af had, kon mijn moeder mij daar vinden. Recht uit school was dat ook mijn lievelingsplek. Zonder erover na te denken volgde ik zo mijn eigen ritme van actie en rust. En ik deed het er goed op! Even bijtanken voordat ik mijn lijstje to do’s ging afwerken.

Alleen paste het niet in het ritme van ons huishouden. “Eé-éé-rst doen wat je moet doen, dáárna kun je lezen. Niet eerder.” Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. En daar ging ik, met slepende tred en een humeur om op te schieten.

Het ritme van het arbeidsethos in ons gezin was duidelijk niet het mijne. Waar de overige gezinsleden altijd ijverig bezig waren, werd ik lui genoemd. Terwijl ik, in hindsight, als kind simpelweg deed wat mijn lichaam nodig had.

Het commentaar en de berispingen beu, liet ik uiteindelijk mijn eigen ritme los en ging ik mee in de actiemodus van mijn familie. Dit bracht me veel voordeel: ik werd een ijverige student die altijd op tijd was voor deadlines en -later- was ik de betrouwbare, selfpropelling medewerker. Moest er een project worden losgetrokken en versneld tot een succes worden gebracht? Dominique zorgde ervoor.

Of ik hierin nog rekening hield met wat mijn lichaam nodig had? Verre van.

Twee burn-outs verder (de praktijk is soms weerbarstig) weet ik inmiddels beter. Daarvoor moest ik wel terug naar af. Eenmaal uit het oog verloren, hebben we ons natuurlijke rust- en actieritme niet zomaar weer in de  vingers.

Om mijn zelfzorgradar -de bewaker van ons rust- en actieritme- weer in zijn natuurlijke stand te resetten, moest ik terug naar het meest basale begin. Waar zit mijn adem nu? Is het nodig om even te stoppen met wat ik aan het doen ben en een paar keer diep adem te halen? Zit ik goed of wil mijn rug even rekken? Heb ik een droge mond en dus dorst?

Pas toen mijn zelfzorgradar weer actief werd, begon ik op te merken wanneer ik moe begon te worden, of gespannen. En kon ik doen wat nodig was om mijn energiepeil weer te herstellen.

Kan ik deze pijler van mijn autonoom leiderschap nu afvinken? Nee.

Zelfzorg blijft voor mij een aandachtspunt. Wanneer ik intensief bezig ben (en dat doe ik graag!) wint het door mijzelf gestelde doel het soms nog van wat mijn fysieke systeem nodig heeft.

Net als bij de lezer van daarnet. Ook al is ze lekker aan het werk, ze kan haar zelfzorgradar trainen zodat die weer actief wordt. Ik geef haar de eerste tools mee waarmee ze aan de slag kan, zodat ook zij tijdens een werkdag kan doen wat nodig is om haar energieniveau op peil te houden.

Hier continue mee bezig blijven is helemaal oké. Autonoom Leiderschap is geen quick fix of een selectief toe te passen methode. Het is een levensstijl en gedijt bij mij -en bij jou- bij aandacht.

Hoe is het gesteld met jouw zelfzorgradar? Wil je er eens samen naar kijken? Stuur me een berichtje.