De taal van ons lichaam
Terug“Zo!” Ik klap mijn laptop dicht. Het programma voor het komende lesblok van de opleiding tot Embodiment Coach is klaar. Tot-op-het-kwartier uitgeschreven hè. Wat ben ik op dit moment tevreden met mezelf 😄
Komend blok gaan we ons verdiepen in het werken met onze opgeslagen survival stress. Hoe dit -vaak zonder dat we het in de gaten hebben- doorwerkt in ons dagelijkse doen en laten. En hoe onze lichaamstaal ons hierin de weg kan wijzen. Om preciezer te zijn: hoe onze ‘procedureel aangeleerde gewoontes’ ons hierin de weg kunnen wijzen.
Ik hoor je denken: “… onze watte?”
In het introductiefilmpje voor dit lesblok legde ik het uit:
Een procedureel geleerde gewoonte is een fysiek aangeleerde gewoonte van ons lichaam, die een afspiegeling is van een aanpassing in het verleden. Een aanpassing die door ons autonome zenuwstelsel werd geactiveerd in reactie op onveiligheid. Het is een impliciete -verborgen dus- en fysieke gewoonte die, zonder dat we het beseffen, de kwaliteit van ons huidige leven als volwassene beïnvloedt.
Deze gewoonte is vastgezet in ons procedurele geheugen, ook wel ons spiergeheugen genoemd. Vandaar de naam ‘procedureel geleerde gewoonte’.
Een aangeleerde fysieke gewoonte die, ook weer zonder dat we het in de gaten hebben, gepaard gaat met emotionele herinneringen en belemmerende overtuigingen.
Het is zo’n procedureel geleerde gewoonte die ervoor zorgt dat we met ons hoofd best weten dat we ons niet onzeker hoeven te voelen. Tegelijkertijd kan ons lijf in elkaar krimpen wanneer we een kritische opmerking krijgen en voelen we onszelf op zo’n moment ‘klein’ worden.
En nu komt het: het is juíst via deze procedureel geleerde gewoontes, oftewel de ‘spiergeheugen-taal van ons lichaam’ dat we de triggertaal van ons autonome zenuwstelsel nog beter leren verstaan. Niet alleen op het niveau van denken, voelen en fysieke sensaties, ook op het niveau van onze fysieke houding en spierimpulsen.
Een ander voorbeeld: een ingezakte wervelkolom kan een aanwijzing zijn voor de noodzaak in het verleden om volgzaam te zijn. In het heden kan dit inzakken direct en ongemerkt ons gevoel van eigenwaarde verminderen en onze gedachten van hulpeloosheid en schaamte versterken.
Of deze: gespannen schouders en het samentrekken van onze maagspieren kunnen er op wijzen dat we ons als kind moesten beschermen. Beschermen tegen pesten bijvoorbeeld. Of tegen onverwacht boze uitvallen van onze ouders. Of het was nodig om te overleven in een onveilige klassfeer. Als volwassene kan deze oude procedureel geleerde gewoonte ons autonome zenuwstelsel nog steeds het signaal geven dat we op onze hoede moeten zijn. En daarmee onbewust een emotie van wantrouwen oproepen en de overtuiging ‘dat de wereld nu eenmaal een onveilige plek is.’
Procedureel geleerde gewoontes vormen een belangrijk deel van de taal van ons lichaam. En daarmee een ingang naar de taal van ons autonome zenuwstelsel. Wanneer we deze taal kunnen verstaan, kunnen we beginnen met ons autonome zenuwstelsel -en daarmee onszelf- te reguleren.
En dat is wat we willen.
Want hoe beter we ons autonome zenuwstelsel kunnen reguleren, hoe steviger we contact hebben met ons lichaam. En hoe steviger we contact hebben met ons lichaam, hoe groter onze chillzone. En in die chillzone zijn we de beste en meest tevreden versie van onszelf.
Heb je tot hier gelezen en wil je meer weten van je eigen procedureel geleerde gewoontes en hoe deze je leven van nu beïnvloeden?
Stuur me een berichtje, dan kijk ik met je mee in een vrijblijvende coachcall.
Ben je dan ook nog een ervaren coach en denk je “wacht eens even … een opleiding tot Embodiment Coach, dat is misschien wel wat voor mij”? Dan doe je hetzelfde.
Op maandag 2 september start een nieuwe groep studenten. In Arnhem.