Anam Cara

Het is oktober 2008. Ik sta in een boekwinkeltje in het centrum van Den Bosch.

‘Dit is het. Dit is wie ik ben.’ Mijn hoofd weet niet wat de twee woorden betekenen, mijn hart wel.

Ik bekijk het boekje in mijn handen. Op de bovenste plank vond ik het, weggestopt tussen twee encyclopedieën over Keltische symboliek. Op de kaft donkergroene Schotse hooglanden met een grijze lucht. In de lucht in gouden letters: ANAM CARA.

Over vijf dagen start mijn eerste cursus Keltische natuurpsychologie. Morgen heb ik een afspraak bij de Kamer van Koophandel om mijn bedrijf in te schrijven. En ik heb nog geen naam. Tot nu.

Anam Cara. Ik ga op zoek naar de betekenis. ‘Zielsvriend’ lees ik. Het is niet wat ik erin voel. Bij lange na niet. En het is wat het moet zijn. Dus vul ik de volgende dag ‘Anam Cara’ in op het inschrijfformulier.

Zes maanden later ontmoet ik de Schotse Fionn. Midden dertig is ze. Of de veertig ruim voorbij? Haar gezicht heeft iets leeftijdloos onder haar kortgeknipte vuurrode haar. Ooit was ze de frontvrouw van een Schotse rockband. Nu reist ze als teacher van de Céile Dé -the living Celtic Spiritual Tradition- door Europa. Ze is in Nederland om ons te leren over de Keltische mystiek en de oude Keltische chants, de fuinn.

In een stil moment vraag ik haar naar ‘anam cara’. Als er iemand is die er meer over kan weten, is zij het. Met haar Schotse tongval (ik hou ervan!) verbetert ze me vriendelijk. “It is pronounced anam chara”. In plaats van de harde ‘c’ is het een wonderlijk zachte combinatie van de ‘h’ en de ‘g’. Ik probeer het uit en kom niet verder dan een achter in mijn keel klinkende ‘chch-h-araa’. We moeten er allebei om lachen.

“Hmm, we Scots have many meanings for almost every word. As we do for ‘anam’. It is what all living creatures are made of and something we cannot name. We can only gently circle around it and look at it from all different angles. In doing so it seems to be.. our soul stuff.”

“And ‘chara’ you ask? In the old days some might have said it is the intimate connection between one heart and another. The heart connection between a druid and his or her pupil. A connection that goes beyond time and space. We can choose to believe this. Or not.”

Ze glimlacht om mijn puzzled look. Ze hoort me vast denken: ja, mooi… maar wat is het nu?! En dan zegt ze iets wat me tot op de dag van vandaag is bijgebleven: “In the Celtic tradition, nothing is written in stone. Everything is written in water.” Weer een glimlach. Ze weet dat deze toevoeging alleen maar nog meer vragen oproept.

Fast forward. Het is mei 2021. Ik spreek met Patrick, ontwerper van mijn nieuwe logo. In dertien jaar tijd is mijn werk flink veranderd. Van Keltische natuurpsychologie ging ik naar kernwerk. Kernwerk werd persoonlijk leiderschap. Persoonlijk leiderschap werd autonoom leiderschap. Tijd dus voor een nieuw logo.

“Je gebruikt aardig wat letters Dominique. Je naam. Autonoom Leiderschap. Én Anam Cara. Misschien kun je Anam Cara weglaten?”

Nee. Sommige dingen blijven onveranderd.

Anam Cara. Dat ben ik.