Of we onszelf geleerd hebben ertegen te kunnen of niet, een ervaring van afwijzing is geen pretje. Sterker nog: als het even kan willen we dit -bewust of onbewust- liever vermijden.

Vanuit het autonome zenuwstelsel bekeken is een ervaring van afwijzing -die woordeloze kluwen van schaamte, boosheid en verdriet- een ervaring van kwetsbaarheid die ons systeem in een nanoseconde terugbrengt naar onze eerste kinderjaren.

Naar dat moment dat we als verkennende kleuter tegen stevige grenzen aanliepen, zonder dat deze werden opgevolgd door een ervaring van veilige co-regulatie.

Of verder terug: naar het moment dat we als geschrokken baby oogcontact zochten met vader of moeder en hun ogen niet de signalen teruggaven die ons prille systeem nodig had om zich weer veilig te voelen.

Of naar die keer dat we als peuter overstuur waren geraakt en we -in plaats van een paar troostende armen om ons heen- in de box werden gezet ‘om maar eens af te koelen’.

Op zo’n moment raakte ons getriggerde systeem nog meer getriggerd. En omdat we onszelf nog niet konden reguleren, deed ons zenuwstelsel het enige wat het kon doen om dit spannende moment te overleven: het schakelde naar zijn freezestaat. We werden stil. Uiteindelijk.

Wat er van binnen gebeurde.

De kluwen aan woordeloos verdriet, paniek en boosheid werd -in plaats van gevoeld en getroost- in zijn rauwe vorm vastgezet in ons lijf, ons zenuwstelsel en ons brein. Het werd het begin van een skippybal, een overweldigende ervaring die we vanaf dat moment in ons systeem meedroegen.

Een skippybal die op latere leeftijd zomaar ineens naar boven kan ploppen. Wanneer iemand ‘nee’ zegt bijvoorbeeld. Of ons vertelt dat we iets beter anders hadden kunnen doen. Of niet reageert op ons goedbedoelde appje.

Denken -of zeggen- ‘joh, dit gaat nergens over, maak je niet zo druk’ helpt niet. Waarom niet?

Zo’n skippybal bestaat uit een kluwen van mentale, emotionele en fysieke stress. En dus zullen we er ook op al deze drie niveaus mee moeten werken. Zodat ‘ie op zo’n nieuw grensmoment niet meer naar boven hoeft te ploppen en onze volwassen chillzone rustig online kan blijven.

Voor het werken met skippyballen hoeven we niet naar voorbeelden te graven in ons verleden. Het werken met ons autonome zenuwstelsel gebeurt altijd in het huidige moment en het liefst met een klein alledaags voorbeeld.

Ons autonome systeem doet de rest.