AD(H)D en zelfacceptatie

Het boek ‘Het verstrooide brein’ van Gabor Maté: een verrassend perspectief op ADD.

In de afgelopen maanden heb ik het doorgewerkt, nog eens gelezen en herkauwd. Zoals ieder studieboek las ik ook deze op drie niveaus:

Kan ik wat ik lees in mijn lijf voelen? En wat vertelt me dit dan over hoe mijn lijf -en preciezer nog mijn autonome zenuwstelsel- dit ervaart?

Mijn gevoel leest ook mee: welke emoties roept het bij me op en wat is de kern ervan? En kan ik bij zo’n onderwerp autonome-zenuwstelsel-voorbeelden noemen uit mijn eigen leven en dat van mijn cliënten en studenten?

Embodied leven vraagt ook om embodied lezen. Steeds hopt mijn brein heen en weer van mijn boek naar mijn lijf. En van mijn boek naar mijn eigen praktijk: leven, lessen en consulten. Van buiten zit ik stil, maar van binnen is het een komen en gaan van inzichten en verbanden die geproefd en getoetst worden.

Terug naar ‘Het verstrooide brein’ van Maté. In deel zes schrijft hij over zelfacceptatie: “Zelfacceptatie betekent ruimte bieden aan al onze emoties. Ook de emoties waarbij we ons ongemakkelijk voelen.”

Terwijl ik dit lees, geven mijn brein en lijf een wacht-even-signaal: mijn adem stokt, mijn ogen bewegen van links naar rechts en mijn oren spitsen zich. Mijn hele lijf is alert. Ik stop met lezen, pak een pen en krabbel in de zijlijn:

“Lastige emoties ruimte geven -> nodig xl emotionele tolerantiezone -> xl chillzone + somatic capacity -> emosurfen -> zelfregulering -> basis zelfacceptatie.

Oké dit zijn steno-aantekeningen à la Dominique. Hier komt de vertaling:

Lastige emoties geven ons autonome zenuwstelsel een onveilige ervaring. Hierdoor raakt het getriggerd en vaak ook overweldigd. Vermijden, negeren of projecteren van deze emoties lijkt dan de beste oplossing.

Hoe doorbreken we dit?

Om onze lastige emoties te kunnen voelen zónder dat ons autonome zenuwstelsel erdoor overweldigd raakt, moet zijn emotionele tolerantiezone groot en stevig zijn.

Deze tolerantiezone -ik noem het onze chillzone- kunnen we trainen door onze ‘somatic capacity’ te oefenen. Anders gezegd: door ons lijf te leren de fysieke effecten van emoties rustig te voelen zonder op slot te gaan.

Dit noem ik emosurfen. Hoe groter onze somatic capacity, hoe beter we onze emotionele golven kunnen surfen. Waardoor ze rustig kunnen uitgolven. En wij ze niet meer hoeven te vermijden, negeren of te projecteren. Wat weer wonderen doet voor onze zelfacceptatie.

Even een inkijkje in hoe mijn brein en mijn lijf samen een boek lezen. En een mooi voorbeeld van hoe ons autonome zenuwstelsel de missing link is tussen boekenkennis en de praktijk.

Ben jij een veranderbegeleider en vinken jouw cliënten AD(H)D-hokjes aan? Heb jij dit boek gelezen en vraag jij je af hoe je deze kennis lichaamsgericht kan inzetten voor je cliënten?

Dan is de opleiding tot Embodiment Coach misschien iets voor jou. De eerste groep start op 4 september.