AD(H)D en zelfacceptatie

Terug

Het boek ‘Het verstrooide brein’ van Gabor Maté: een verrassend perspectief op ADD. 

In de afgelopen weken heb ik het nog eens doorgewerkt, gelezen en herkauwd. Zoals ieder studieboek over het autonome zenuwstelsel lees ik ook deze vanuit drie lagen.

Kan ik wat ik lees in mijn lijf voelen? En als ja, wat vertelt me dit dan over hoe mijn lijf -en preciezer nog mijn autonome zenuwstelsel- dit ervaart? Raakt het mijn triggers, chillers of anders?

Mijn gevoel leest ook mee. Welke emoties roept het bij me op en wat is de kern hiervan?

En de derde laag: ook mijn ervaringen lezen over mijn schouders mee. Kan ik bij een rakend onderwerp autonome-zenuwstelsel-voorbeelden noemen uit mijn eigen leven of uit de praktijk van mijn cliënten en studenten?

Embodied leven vraagt in mijn visie ook om embodied lezen.

Voortdurend hopt mijn brein heen en weer van het boek naar mijn lijf en weer terug. En van het boek naar mijn eigen praktijk van leven, lesgeven en coachsessies. Van buiten zit ik stil. Van binnen is het een komen en gaan van inzichten en verbanden die geproefd en getoetst willen worden.

Terug naar ‘Het verstrooide brein’ van Maté. In deel zes schrijft hij over zelfacceptatie: “Zelfacceptatie betekent ruimte bieden aan al onze emoties. Ook de emoties waarbij we ons ongemakkelijk voelen.”

Terwijl ik dit lees, geven mijn brein en lijf een wacht-even-signaal: mijn adem stokt, mijn ogen kijken uit het raam en bewegen van links naar rechts. Mijn wenkbrauwen fronsen en mijn oren zijn gespitst. Van de ene op de andere regel is mijn lijf alert. Wat lees ik hier nu precies? Welke verband, welke conclusie kan ik hieruit trekken? Ik pak een pen en krabbel in de zijlijn:

“Lastige emoties ruimte geven -> nodig xl emotionele tolerantiezone -> xl chillzone + somatic capacity -> emosurfen -> zelfregulering -> basis zelfacceptatie.

Oké dit zijn steno-aantekeningen à la Dominique 😉

Hier komt de vertaling. Lastige emoties geven ons autonome zenuwstelsel een onveilige ervaring. Hierdoor raakt het getriggerd en vaak ook overweldigd. Vermijden, negeren of projecteren van deze emoties lijkt dan de beste oplossing.

Hoe doorbreken we dit?

Om onze lastige emoties te kunnen voelen zónder dat ons autonome zenuwstelsel erdoor overweldigd raakt, moet zijn emotionele tolerantiezone groot en stevig zijn.

Deze tolerantiezone -ik noem het onze chillzone- kunnen we trainen door onze ‘somatic capacity’ te oefenen. Anders gezegd: door ons lijf te leren de fysieke effecten van emoties rustig te voelen, zonder erdoor overweldigd te raken.

Dit noem ik emosurfen. Hoe groter onze somatic capacity, hoe beter we onze emotionele golven kunnen surfen. Waardoor we ze rustig kunnen laten opkomen en uitgolven. En wij ze niet meer hoeven te vermijden, negeren of te projecteren. Wat weer wonderen doet voor onze zelfacceptatie: wat er van binnen ook gebeurt, dit is wat er nu is en ‘ I can bear my own storm’.

Ik lees nog eens mijn aantekeningen. Mijn lijf ontspant, ik knik en glimlach. Ja, zo klopt het. Ik leg mijn pen neer en zak weer onderuit. Door met Maté.

Even een inkijkje in hoe mijn brein en lijf samen een boek lezen. En meteen ook een mooi voorbeeld van hoe ons autonome zenuwstelsel de missing link is tussen boekenkennis en praktijk.

Ben jij een ervaren veranderbegeleider en vinken jouw cliënten AD(H)D-hokjes aan? Of  heb je dit toffe boek van Gabor Maté ook gelezen en vraag jij je af hoe je deze kennis lichaamsgericht kunt inzetten voor je cliënten?

Dan ben je van harte welkom in de opleiding tot Embodiment Coach. We starten op 2 september.