Ademen Dominique!

“Ademen Dominique!”

Verrast kijk ik haar aan, haar lachende ogen kijken terug. De rest van de cursisten grijnst breeduit. Ik schiet in de lach, “Je hebt helemaal gelijk, ik was even heel hard aan het nadenken. Goed van je!”

We zijn aan het oefenen met het oppikken van signalen van een getriggerd zenuwstelsel. Onze adem is er één van.

“Ga eens kijken hoe vaak je vandaag stopt met ademen op het moment dat je ergens over nadenkt. En kijk ook eens of je het bij een ander opmerkt. Stoppen met ademen terwijl we nadenken, zorgt er voor dat ons denkbrein minder goed werkt.” Ik hoor het mezelf vanmorgen nog zeggen.

Opmerken wat er met onze adem gebeurt, is niet het enige wat we vandaag oefenen. We willen ook kijken of we -in hetzelfde moment- ons getriggerde zenuwstelsel terug kunnen reguleren naar zijn chillzone.

Om ons autonome zenuwstelsel te reguleren hoeven we ons niet persé af te zonderen of op een yogamat te gaan liggen. Het kan soms veel eenvoudiger: even mijn aandacht op mijn voeten richten bijvoorbeeld. Even voelen hoe ze helemaal, van mijn hielen tot mijn tenen, op de grond staan. Even rollen over mijn zolen of wiebelen met mijn tenen helpt ook. En dan adem ik een paar keer -vier tellen in, zes tellen uit- terwijl ik mijn voeten blijf voelen. That’s it.

Door dit een paar seconden met aandacht te doen (langer hoeft het niet te duren), krijgt mijn getriggerde zenuwstelsel het sein veilig en keert het terug naar zijn chillzone. Vanuit zijn chillzone geeft mijn zenuwstelsel vervolgens mijn longen opdracht verder te ontspannen, zodat ik weer rustig en ruim adem. Ook zorgt het er voor dat mijn denkbrein weer in de upstand komt. Zelfregulatie on the spot.

Nog even terug naar de cursist van vandaag: met haar opmerking deed zij onbewust nóg iets wat mooi past in het thema van deze dag.

“Door de lach in je ogen en de vriendelijke humor in je stem zorgde je ervoor dat mijn autonome zenuwstelsel -getriggerd door mijn ingespannen denken- ook zónder deze aandachtsoefening terug ging naar zijn chillzone. Niet ik zelf, maar jouw lachende ogen en stem gaven mijn zenuwstelsel het sein veilig, waardoor het vanzelf terug ging in de relaxstand. Je hebt me geholpen mijn zenuwstelsel te reguleren!”

Dit is wat gentle humor doet. Het helpt het autonome zenuwstelsel van een ander terug te komen in zijn chillzone. Sterker nog: gentle humor ís een kwaliteit van de chillzone. Kun je ergens de lol van inzien? Of maak je een vriendelijke grap die de spanning bij een ander doorbreekt? Dan zit jouw zenuwstelsel lekker in zijn chillzone.

In de les komen we nog even terug op de oefening van zelfregulatie. De cursist van zojuist steekt haar hand op. “Moet ik nu steeds als ik ergens over nadenk, ook nog eens opletten hoe ik adem en dan óók mijn voeten nog voelen?” Nu zijn háár wenkbrauwen gefronst en stopt zíj met ademen.

Ik lach en kijk haar aan. “Ontdekken dat je iets nog niet kan en wel graag wil leren, is altijd een uitdaging voor ons autonome zenuwstelsel. Probeer het gewoon eens uit en kijk wat er gebeurt. Laat je verrassen.”

Ze ontspant, knikt en ademt opgelucht uit.

Favour returned.