BLOGS
Flow of overdrive?
“Wacht… zit ik dan in lekker in de flow of juist in de overdrive?” Vanaf het scherm kijken zijn grijze ogen me half vragend, half fronsend aan. Ik glimlach en knik. Toffe vraag.
Een half uur geleden begon ik met deze youngster zijn YAAL-interview en al pratend kwamen we bij de burn-out die hij vier jaar geleden tijdens zijn studie heeft gehad.
Kom op, je kunt het best
Het is januari 2021. Een helderblauwe winterdag. Vriendin en ik zitten naast elkaar op de bank. Allebei een kop thee in onze handen. Ik kijk naar buiten, bewonder de ijsbloemen in de tuin.
Ineens klinkt er naast me: “Ik ben bang dat je me een last vindt.”
“Huh?” Ik kijk verrast opzij. “Wat dan?”
Zeg gewoon sorry
“Mijn teamleider zat toch écht fout. Hij had zijn afspraak verkeerd in de agenda gezet. En ík had moeten snappen dat het niet klopte en hem moeten waarschuwen?!”
Mijn coachee steekt zijn armen naar voren, draait zijn handpalmen naar boven en spreidt zijn vingers. Zijn ogen maakt hij groot, zijn wenkbrauwen zijn hoog. Tegelijkertijd steekt hij zijn borstkas naar voren en haalt zijn schouders omhoog. Het is duidelijk, hij was het er niet mee eens. Hij vult aan:
“Ik bedoel, is je excuus maken nou zó moeilijk?!”
Ken je dat?
Ken je dat?
Dat je als ondernemer een (mini)mijlpaal aan ziet komen? Zoals de eerste tienduizend euro omzet, de bijna-vijftigste factuur die je verstuurt of de zesennegentigste “jaa, bijna honderd!” keer dat je YouTube filmpje wordt bekeken?
En dat je dan -omdat je graag voor jezelf een feestje bouwt én van voorpret houdt- een herhaalherinnering in je agenda zet zodat je dat moment suprême bewust gaat meemaken?
Afgelopen weken zag ik zo’n mijlpaal aankomen.
Schaamte
Deze week gaven Madelon Backelandt en ik de eerste after-summer-cursusdag voor Ontspannen Meesterschap.
De zevende cursusdag van dit jaartraject alweer, dus tijd voor een stukje deepdiven: via de vraag ‘waarom zijn we vaak strenger voor onszelf dan voor anderen’ -en de rol van ons autonome zenuwstelsel hierbij- kwamen we terecht bij de emotie van schaamte.
Ik hoor je denken: “Schaamte. Hè, getver. Pfff… kunnen we dat gevoel even overslaan?”
Rechtse directe
“Hoe komt het dat ik acuut woedend word wanneer een collega een boze opmerking naar mij maakt? Van het ene op het andere moment kan ik dan witheet worden.”
De dertiger naast mij -hij is accuntmanager bij een telecommaatschappij- is even stil. Vandaag is zijn eerste coachsessie.
Dan gaat hij verder. “Het zou handig zijn als ik op zo’n moment rustig kon blijven. In plaats daarvan heb ik voor ik het weet mijn bokshandschoenen aan en een rechtse directe uitgedeeld.”
Ik grinnik, zie het voor me.
Wasstraat
“Waarom moet ik zelf eerst nog door de wasstraat voordat ik Embodiment Coach kan worden?” Aan de andere kant van het scherm zie ik een frons, vierkante kaken en samengeknepen ogen. Het is duidelijk: liever niet.
Hij gaat verder. “Ik bedoel, ik heb al jaren een eigen praktijk in zelfleiderschap. Ik ben een ervaren coach en trainer. Ik ken mezelf. Ik heb alleen de theorie en oefeningen nodig.”
Hoofd of hart?
“Dominique, zit je nu in je hoofd… of in je hart?”
Een vraag die me in de jaren dat ik me in spiritualiteit verdiepte meerdere keren per dag werd gesteld. Door mijn leraar. En door mezelf.
Mijn eerlijke antwoord? “Geen idee. Want ik kan in mijn lijf het verschil niet voelen.”
Niet dat ik dat toen aan mezelf toegaf hè. Of hardop zei. Of als vraag in de les naar voren bracht. Ik keek wel uit. Net iets te kwetsbaar. Want in je hart zitten stond gelijk aan liefde en in je hoofd zitten was ego. En dus geen liefde. Volgens mijn leraar dan.
Wat ik wel deed?
Voelen wat we voelen
‘Voelen wat we voelen’ klinkt simpel. En het is iets dat ons niet altijd even gemakkelijk afgaat.
Wacht eens. Zeg ik nu ‘niet altijd even gemakkelijk’? Misschien klopt ‘best wel lastig’ beter.
In onze highs en lows daadwerkelijk voelen wat we voelen vraagt om een stevige emotionele tolerantiezone (aka chillzone).