BLOGS
Dappere dodo
“Ik ben bang Dominique”. Drie dagen geleden ging haar jaarlijkse controle anders dan verwacht. En nu is het twee -lange- weken wachten op de uitslag. Te lang voor haar, dus belde ze gisteren voor een consult. Ze kijkt me aan en meteen weer opzij. “Dit is moeilijk. Deze angst zo voelen. Dit is echt andere koek dan mijn boosheid voelen. Of mijn ongeduld.”
Ik knik. “Zeker weten. Angst is voor het autonome zenuwstelsel één van de moeilijkste emoties die er is omdat het direct over overleven gaat.”
Superman
“Het exitgesprek bij mijn vorige werkgever is drie jaar geleden en nog steeds raak ik van slag wanneer ik erover praat. Terwijl ik een prima baan heb nu. Drie weken geleden had ik afgesproken met een oud-collega van mijn vorige werk. Sindsdien slaap ik slecht. Afgelopen week had ik een paniekaanval. Even hè, die had ik al drie jaar niet meer gehad!”
Tot hier en niet verder
“Ik laat nooit merken dat iets me raakt. Dan ben ik de gebeten hond en dat gaan we niet doen.” Hij kijkt me met zijn grijsblauwe ogen strak aan. Met zijn kin vooruit, zijn kaken vierkant en zijn verder uitdrukkingsloze gezicht is de boodschap duidelijk: tot hier en niet verder.
Oortjes
“Denk nou toch eens ná Dominique! Ongeloveloze …..”
Ik sta op het punt een rondje bos te crossen maar mijn oortjes zijn niet opgeladen. Een bloemrijke tirade volgt terwijl ik van mijn fiets stap. Terug naar binnen.
Op zoek naar mijn reserve-oortjes hoor ik mezelf schelden. En sta stil. Kak.
Verbinden: slogan of praktijk?
Ik doe mijn best om hem te volgen. “Binnen ons bedrijf staat verbinding centraal. Met elkaar, met onze leveranciers, met onze klanten. Omdat we weten dat dit de sleutel is tot duurzaam succes.” Ik blijf hem aankijken. En schiet in de lach. “Wat een prachtige volzin.”
Autonoom zijn: hoe doe je dat?
“Hoe doe je dat eigenlijk in de praktijk: autonoom zijn?”
Stilte. Een lastige vraag deze. We zijn begonnen met dag drie van de jaartraining Autonoom Leiderschap. Het thema van vandaag: autonomie in de praktijk.
Langzaam komen de antwoorden op gang.
Vier tellen in… zes tellen uit
Het is vijftien graden lees ik in het weerbericht. In het beschutte hoekje van mijn tuin voelt het minstens twintig. Uit dat vest. Ik draai mijn stoel mee met de zon.
Toppunt van relaxt zijn zou je zeggen. En dat is het niet.
Prullenbak
“Je bent aan het uitleggen. En aan het opsommen. Waar ben jíj́ in deze tekst Dominique?” Het wordt niet gezegd, maar mijn oren vullen zelf de rest in: je was zo lekker bezig en nu doe je dit!
Vanmiddag besloot ik te beginnen met mijn TedTalk over Autonoom Leiderschap. Want tja, mijn blogs gaan alvast lekker. En ik moet mezelf wel blijven uitdagen. Dus insturen maar.
What was I thinking!?
Kijken en zien
Het is stil. Zó stil dat je de stilte bijna kan vastpakken. De zon schijnt door loom bewegende, lichtgroene bladeren en creëert een weldadige schaduw op deze hete zondagmiddag.
Het is zomer 2018 en ik ben met een kunstretraite in Italië. In het dal van Rieti om precies te zijn. Vandaag bezoeken we de Faggio.