BLOG

“Wat bedoel je?” Hij wijkt wat achteruit en kijkt me afwerend aan. Intelligent, goed opgeleid en gedreven is hij één van de young potentials met wie ik een tijdje meeloop. Met zijn scherpe verstand, makkelijke glimlach en daadkrachtige uitstraling is het duidelijk waarom hij de aandacht van zijn management heeft getrokken.

‘Sorry dat ik te laat ben. Alles komt tegelijk: de verbouwing die uitloopt, een opdrachtgever die moeilijk doet, problemen van de kids op school.’
Ze zucht en gaat zitten, een hand veegt geïrriteerd een loszittende lok weg. Zorgrimpels in een verder strak gezicht, mondhoeken die naar beneden trekken, doffe ogen die ergens anders zijn. Haar online coachingsessie kan beginnen.

“Als je vragen hebt dan loop maar binnen hè?” Je knikt en steekt je duim omhoog.

Einde inwerkperiode.

Twee maanden later ben je nog steeds zelf aan het uitvogelen: dossiers, modellen, taakverdeling. Hulp vragen komt niet in je op. Of ja, eigenlijk wel. En je negeert het.

“Ik heb je nu al een paar keer uitgelegd waarom we het anders gaan doen. Het kan me niet schelen hoe je het regelt, je zorgt maar dat het op tijd klaar is.” Met een ruk draait de projectleider zich om en stevent de kamer uit. In de stilte klinkt de scherpe stem nog na. Zwijgend leunt hij achterover in zijn stoel. Nietsziend staren zijn ogen uit het raam.

Hier word ik blij van! Een prachtige neurobiologische momentopname van positieve hechting. Eén van de pijlers van een gezond en veerkrachtig autonoom zenuwstelsel.

Neurowetenschapper Rebecca Saxe presenteerde in 2019 deze prachtige MRI, vastgelegd op het moment dat een moeder haar twee maanden oude zoontje kust.

Iedere dag de wekker een uur eerder zetten om te mediteren. Het zoveelste slimme doe-het-beter boek lezen. Weer een gesprek met vrienden of met jezelf, over oorzaak en gevolg van (inderdaad vooral) obstakels in je leven. Waarom doen we dit?