BLOGS
Zou moeten
Ik zou eigenlijk een poetsronde moeten doen, een verslag moeten schrijven, mijn zieke vriendin moeten bellen. Of nee wacht, het bos in. Daar ben ik deze week nog niet geweest.
Zondagochtend elf uur. Ik zit in de tuin. Lekker herfstzonnetje dit. Zacht briesje erbij. ‘Ik moet eigenlijk…’ Zucht. Hijs ik mezelf overeind of niet?
Embodiment Coaching: the making of
“Jarenlang was ik een kopvoeter. Je weet wel: een slim hoofd met ergens daar beneden twee voeten, er zat niets tussen. Althans, niet dat ik voelde.”
Zo begon ik gisteren mijn antwoord op de vraag ‘waarom heb jij Embodiment Coaching ontwikkeld?’
Een slim hoofd met ergens daar beneden twee voeten. Dit kwam mij wel goed uit…
Weten wat je weet
“Uh… ik weet het niet.” Haar stem klinkt zacht en trilt. Ze staat midden op het podium en kijkt naar de grond. Haar bachelorgetuigschrift houdt ze met twee handen tegen haar borstkas geklemd.
Het blijft stil. Samen met andere ouders zit ik in het volle auditorium. We houden onze adem in.
Zacht zijn
“Zacht zijn is geen knop!”
Het is vrijdagmorgen en tijd om een filmpje te posten op mijn socials. Niet mijn favoriete chillmoment: digitech en ik rollen nogal eens met elkaar door de modder. Ook deze ochtend weer.
“Haal even adem” tipt mijn collega. “Jaja.. ik weet het” en ik ga door.
“Misschien helpt het als je eerst even iets anders gaat doen, een rondje lopen of zo” oppert mijn lief. “Nee. Het. Moet. Nu.”
Ondertussen vind ik er van alles van. “Stomme #%^*! Wat is er toch aan de hand, waarom lukt dit nou niet gewoon?!”
Zwemmen
“Lekker hè!” Lachend kijkt mijn vriendin me aan. Ik knik en lach terug. “Ja!” Zij aan zij zwemmen we in de Griekse zee voor ons hotel. Het is de zomer van 2015.
Zo helderblauw dit water. Zacht als zijde streelt het mijn huid. Kippenvel krijg ik ervan. De ochtendzon schijnt warm op mijn gezicht. Elf uur pas en nu al zo heet. Ik kijk omhoog naar een strakblauwe lucht. Dit is het ultieme vakantiegevoel.
Gestaag zwemmen we door.
Hadewijch
“Dominique, voor jou: de dertiende eeuwse mystica Hadewijch heeft visioenen gehad en daarmee is later een codex gevuld. De codex van Hadewijch.” Ik krijg een kleurenkopie in mijn handen van een bruinleren ingebonden boek. “Jij gaat de eerste tien pagina’s van haar moderne codex vullen. Wat zou ze er nu in schrijven?”
Wat de f*!? Een codex vullen? Doe even normaal. Vullen met wat?! Deze laatste vraag komt nog net over mijn lippen. Mijn leraar haalt zijn schouders op. Geen antwoord. Mijn brein gaat uit.
Gesneden koek?
Onze verdedigingsmechanismen herkennen. En laten. Voor ons als coach, trainer en therapeut gesneden koek. Toch?
In onze opleiding hebben we immers geleerd onze verdedigingspatronen te signaleren. Hebben we ontdekt waar we gevoelig voor zijn, waar we liever bij wegblijven én wat we -onbewust- op de ander projecteren.
Dit is heel wat zou je zeggen. En het is niet genoeg.
Skippybal
“Dominique, hoe kom je van je skippyballen af?”
Wat een toffe vraag. We zitten middenin het webinar ‘Het autonome zenuwstelsel, wat kan ik ermee?’.
Zojuist vertelde ik over deze skippyballen: oude overweldigende ervaringen die op het moment zelf voor ons zenuwstelsel te groot waren om te doorvoelen. En nu -nog steeds ongevoeld- opgeslagen zitten in ons autonome zenuwstelsel. Als skippyballen in een zwembad. Weggedrukt onder water.
Ooit een skippybal onder water proberen te houden?
Ik moet hier wat mee
“Ik houd er niet van om alleen te zijn. Dan word ik lamlendig. En down. Krijg ik niks meer uit mijn vingers. Ben ik een hele zaterdag alleen maar aan het Netflixen.” (..) “Ik doe het niet zo goed op stilte.”
Zevenentwintig is ze. Van buiten een vrolijke lachebek en altijd in voor een feestje. Van binnen lastige emoties waar ze met een grote boog omheen loopt. En dus is haar agenda altijd vol. En komt ze niet aan rust toe.