BLOGS

“Hoe heten die lekkere Italiaanse kussentjes ook al weer, die met groente erin of kaas?” Vragend kijk ik rond.

Stilte. Beduusd kijken drie paar ogen mij aan. “Wacht even, éven een breintwist maken”, zegt de student tegenover mij. “Italiaanse kussentjes?!” Vragend kijkt ze naar haar collega-studenten of zij wél begrijpen wat ik bedoel.

“Dominique je zei aan het begin van je theatermiddag iets over een droge mond en je ortho-nog-wat; waar ging dat over?”

Via het scherm kijkt ze me vragend aan. Zojuist zijn we begonnen met haar theatercall, een extra cadeautje voor de deelnemers aan mijn theatermiddag die een vraag hebben over het autonome zenuwstelsel in hun eigen leven.

Ik grinnik.

Tijd en ik doen het niet zo goed samen. Beter gezegd: we hebben een haat-liefde verhouding. Het ene moment heb ik het gevoel dat ik alle tijd van de wereld heb. Het andere moment hijgt tijd me in de nek of heeft hij me juist uit het niets ingehaald en heb ik verbijsterd het nakijken. Mijn vrienden weten het inmiddels: als het gaat om mijn tijdbeheer vink ik een ADHD-hokje aan.

Afgelopen zondagmorgen was zo’n nek-hijg-moment.

Soms praat ik tegen mezelf. En ook wel vaker dan soms. De ene keer geef ik mezelf ervan langs, dan weer is er een commentator die ondertitelt wat mijn ogen zien en in een ander moment ben ik mezelf hardop aan het bemoedigen.

Gistermorgen was er weer zo’n bemoedig-moment.

“Je bent ermee geboren.”

Het is januari 2001 en ik ben gestart met mijn allereerste traject persoonlijke ontwikkeling. Ik weet mijn reactie nog: “Nou, lèkker dan”.

‘Je bent ermee geboren.’ Wilde ik dit horen toen ik ging onderzoeken waarom ik gevoelig was voor stress? Zeker niet. Zo leek het alsof ik er ‘maar mee te leven had’ en daar hield mijn maakbare mensdeel niet van.

Of we onszelf geleerd hebben ertegen te kunnen of niet, een ervaring van afwijzing is geen pretje. Sterker nog: als het even kan willen we dit -bewust of onbewust- liever vermijden.

Vanuit het autonome zenuwstelsel bekeken is een ervaring van afwijzing -die woordeloze kluwen van schaamte, boosheid en verdriet- een ervaring van kwetsbaarheid die ons systeem in een nanoseconde terugbrengt naar onze eerste kinderjaren.

“Let eens op!” “Waar bén je met je gedachten!?” “Vertel ons eens even: wat is het antwoord?”

We hebben het als kind vast allemaal wel een keer gehoord. Of vaker, als je Dominique heet. Met -in mijn geval- een heet gevoel van schaamte, rode wangen en gestamel als reactie wanneer ik tijdens een rekenles weer eens betrapt werd op uit het raam staren.

Ik ben een blije vakidioot. Een eeuwige student. En in momenten een opgetogen Alice op weg naar Wonderland.

Zoals gisteren.

Voor het schrijven van mijn blog ‘de vage zenuw’ -over de link tussen ons autonome zenuwstelsel en de nervus vagus- ben ik op zoek naar een mooie afbeelding. Vaak een typisch geval van ‘down the rabbit hole she went’…

“Autonome zenuwstelsel? Vage term hoor, ik kan me er weinig bij voorstellen.”

Tof! Dit zijn de momenten in een gesprek dat mijn ogen gaan stralen, mijn mond begint te lachen en mijn rug zich opricht.

“Wil je er meer duidelijkheid over?”

Ze knikt. Daar gaan we.